Sen

Gdy spałeś przykryty piaskiem

Usiadłam obok ciebie

Słów ni muzyki nie było lecz odgłos dudniący

Posłuchaj, szarpnęłam twój mankiet stalowy

To idzie czas a za nim legiony

Gorące to były dni gdy tu stanąłeś

A białka oczu okrył proch

Nieżywy wpatrzony gdzieś w tył

Czy teraz jesteś zwykłym człowiekiem?

Zwykły człowiek chce spać

Zwykły człowiek zna smak rozpaczy

Zwykły człowiek kradnie radość z gwiazd

Zwykły człowiek dobrze śpi

Wczoraj doglądałeś swego domostwa

Dziś lecąc po orbicie paktujesz ze słońcem

Jutro przyjdzie i na ciebie pora

A kiedy wpadniesz do mnie na filiżankę kawy?

Zapytasz, czy chcę spać

-Nie

Zapytasz, czy znam smak rozpaczy

-Nie

Zapytasz, czy kradnę radość z gwiazd

-Nie

Zapytasz, czy dobrze śpię

-Nie

Wczoraj doglądałam swego domostwa

Dziś lecąc po orbicie paktuję z Marią

Jutro była u mnie pora

A kiedy wpadniesz do mnie na filiżankę kawy?

            Porno

Permanentne czyste zło

Przytulam wieczorem do poduszki

            Tak przyjemnie grzeje

            Obrazki kolorowe, czasem opisane

            Walc dla aktorów, dramat dla poety

            Pociecha narasta w ułomnym ciele

            Splecione ręce i nogi

            Idziemy na stracenie

Na krużgankach w moim zamku

            Można wszystko

Ani pychą tu nie grzeszę

            Ani zgoła inną miarą

            Niema grzechu jest po prostu życie

            Mrok czeluści

            Pisk pręgierza

            W zakamarkach nietoperze

            W lochach zamku dziewkę trzymam

            Dla rozpusty, dla zabawy

            Chustką łzę jej otrę z twarzy

            Miarą uciech zmierzę zamek

            Miarą wszystkich dni roboczych

            Powiem - Doskonałość

Przestroga

Lecąc ponad światem perłowych marmurów dostrzec można lamęt

Gdy usłyszysz już szept aniołów pieśni

Zaklęta opończa spadnie

Wolność powiesz

Ten co prowadzi z nami wojnę władzę nad tobą traci

A słudzy już mu niosą donos

Szermierz bez rąk

I bez kaganka

Lunatyk

            Pochowani

Przyszedł grabarz by pogrzebać moich przyjaciół

            Zawsze tak robił

            Już czuję w powietrzu zapach cmentarnej woni

            Płonie myśl jak pochodnia

            Gdy zgaśnie, pochowam przyjaźń

            Zawsze tak robiłam

            I powiem tak

            A oto drzewo życia na cmentarzu moich przyjaciół

            Pije z nich soki w zapamiętaniu jak noworodek

            Już nawet nie płaczę

            Nawet nie pytam

            Piszę a złość nie przechodzi

Piekło Ikara

Tu morze ognia

Ku niemu zdąża dojrzałość

Co jak ślepy omam

Prawda tu cichnie

Na ziemię spada okruch

Lecz oto z kwarcu bławatek zakwita

Zmyślnie rośnie

Nie trzyma go gleba

W żabkę się przemienia

Królewna ją całuje choć to nie bajka

Dziecię reanimuje

Lecz często na próżne idą te zabiegi

Bo gdy chłopię dorasta skrzydeł jako Ikar pradawny pożąda

By wzbić się wyżej w dalekie niebiosa

Tu morze ognia

Ku niemu zdąża dojrzałość Ikara

Co jak ślepy omam

Ikar spada

Nie ma Ikara?

Nie, Ikar spada

Kwarcem błyszczy

Bławatkiem rozkwita

Żabą śmierdzi

Ona znów go ucałuje...

Zaśpiewa mu piosenkę o tamtym miejscu

Powie, że tęskni

Szaleńcy

Popatrz w czerwone oczy tam szklą się oczy wilka

Pospołu odeszli lecz nie pospołu wracali

Nawracani mój dotyk czują kolejno

Choć teraz martwi jutro żyć będą

Choć o wsparcie nie proszą

W moje usta wejdą i głosem moim się staną

Pokorą nie zalśnią

Na dnie oka szaleństwa inni widzieć ich będą

Lecz kłaniać się im nie będą.

Rysą twarz mą namalowali

Lecz to nie była ich wola

Wampir

Wampir skinął na mnie zza zasłony

Uśmiecha się

Karmazynowa krew w kąciku ust nie wyschła mu po zaschniętej zbrodni

Wampir zerka na mnie zza zasłony

Patrzy się

Wiem żeśmy podobni

Lecz on sługą zwaśnionych rodów

A ja przybywam nie w pokoju.

            Bluźnierstwo

Tu gdzie prawem jest bluźnierstwo

            Nie oczekuj zmiłowania

            Prosty bicz uderzy cię w plecy

            A rana się nie zasklepi

            Czas wcale jej nie goi

            Lecz jeno rozdrapuje i pomnaża

            Tak na twą latorośl spływa

            Strumieniem zemsty pała

            Bul niewidzialny zabójca miłowania

            Tak krwawą balladę zacząwszy

            Ulubieńcem strachu się stanę

            Bo kto bluźni bluźniercy

            Tu niestety ma przekichane

     Fala

Idzie fala

Powstajemy na baczność

Szepczesz azymut wybrany

Wśród dzikich sadów jesieni

Przyjdzie nam brnąć po kolana

W pocie i w znoju w pogoni

Ku bezkresnym polom iluzji

Ku przepastnym kadziom pułapek

Na dno czy na wzniesienia

Po grudach ludzkich czaszek

I dokąd tak iść i po co

Dla gładkich w szpitalu klamek?

Głupi Jasiu

Krawat już na szyi, marynarka jeszcze w szafie

Pięknie Jasiu pięknie

No pokaż się mamie

Jasiu wkłada buty już na stołek wkracza

A tu jeszcze nań ślepi niedomknięta szafa

Schodzi Jasiu, marynarkę zakłada

I już jest gotów i pacierz odmawia

A krawat poprawia

Zaraz zapytasz po co to i na co

Krew ci w żyłach wzrasta

Zwolnij, zaraz, już, to tylko jeno momencik

Nasz bohater krzepki, różany znów na stołek daje szybkiego drapaka

Może żarówkę naprawia, może żyrandol chce zmienić

Lecz nie! Oj już, niestety...

Może poszedł wody szukać

A może mateńki

                        Modlitwa

Po ciemku jeno przy świecy

                        Proste układam słowa

                        By się wzbudziły jak zaklęta z papieru droga

                        W świecie gdzie ust nie masz

                        A serca pogrzebane

                        Miarowe twe tętno wyczuwam

                        Pytam jak jeszcze długo

                        Choć to głupota rzec można

                        Czekam przywrócenia

                        Czekam wolności

                        Czekam wybawienia

                        Dla upadłych

                        Dla martwych

                        Dla ubogich

                                     Dla wszystkich co ich kocham

                                    Dla tych co ich nie znam

                                    Dla tych co jeszcze poznam

Palą mnie dnie

                        Palą poranki

                        Ja chcę już!

                        Tam gdzie moje

                        Ach świecą krużganki

                        Ach świecą pustkami

                        I słonością łez tylu wylanych

                        W kamiennym zamku

                        Kamienna rosa

                        Czy się o nas martwisz?

                                    Więc czekam choć może to głupota

W marzeniach moich

                        Przyślij aniołów rozsądku

                        Przyślij wodę i mirrę

                        Okadź z popiołów głowy

                        A nikt już nie będzie potępiony

                        Nich zginie maraton idioty

                        W prastare ruiny się zmieni

                        I nowym imieniem rozświeci

                        Ten który porywał twe dzieci

Niedopałek

Gardeł przepalonych czerwoność aż rani

Nie jeść

Nie spać

Nie kłamać

Zabić

Bzdurą słów jaszczurczych telewizja kłamie

Mrówki w pajęczynie jadają kit

A wolność masz w bucie

Jak nie są za małe

           Nieporozumienie

Tak trudno dostać się do mózgu

Patrzę w oczy a tu kipiel namiętności

Woda jak ocean głęboka

Męskość to jest przekleństwo!

Bariera jest jak kokota

Rozsiada się na okrak

I nie chce sobie pójść

Nałóg

Posągu na kolorowym monitorze

            Czytasz czy już przeczytałeś

            Klik klik, Klik klik

            Porusza się kursor na białej namiastce papieru

            Czarny atrament wybrał mi standard

            Times New Roman

            A może by tak...

       Przespać rok do wiosny

       Wesoło zaśpiewam pijana

       Wypijmy za czasu stratę

       Za nocki całe przegrane

Pociech nam mało, to jasne

A brzemię trwonić aż miło

Tu kusi mnie diabeł, to pewnik

Czas w przeszłość zamienia

Wolę na drobne rozmienia

Potem ma minę słodką

I mówi ach Ty Idiotko

Małżeństwo poety

Lapidarna postać, bodaj jak z kreskówki

Przemierza kuchnię wzdłuż i wszerz

Krok ma gibki a wzrok pełen werwy

Rozlicza bo rozliczać musi

Tak mu nakazał

Ten kto rozkazał

Wyszedł na chwilę

Ale zaraz wróci

(Wrócił)

-Ten sąsiad co za oknem

            Ten połamany, co zwą go drzewkiem

            Może gwiazdy mu nie służą

            Ciekawe za jakie to grzeszki

            Gałązki ma połamane

            Siarczystym mrozem okładon

            Skarży się w dzień i w nocy

            Że tak go gryzą wrony

            Wyje na wietrze i stęka

            Jęczy mu ta połamana ręka

            Lecz nie zaprzątaj sobie tym głowy

            Ja się pomartwię za ciebie

            Zatkaj uszy poduszką, nie myśl o takich smutkach

            Oczy zamknij i odpręż zmęczone widokiem powieki

            Ja się pomartwię za ciebie

            (W końcu od tego jesteśmy my cholerni poeci)

Poczytaj sobie gazetę...

(Wyszedł...

       Nie wytrzymał...)

Trzask drzwi jeszcze słyszę

            A ja mu chciałam powiedzieć

            Że jutro będzie lepiej

           Wędrowcze!

Którędy pójdziesz wędrowcze

Przed sobą masz chmury za sobą kamienie

Wiarę z siebie wskrzesisz

Gdy ze strachu omdlejesz

            Mrok i pokuta na barki ci wlezie

            Siebie poświęcisz w ofierze

            Na ołtarzu Boga którego nie znasz

Nikt nie pyta o jego imię

Sprawiedliwość?

Rosną nam dzieci sekt

            Poszukują prawd

            W kółko na zewnątrz

Po okręgu

Po okręgu

W locie ptaka

I w parku na ławce

Pod łóżkiem i pod ołtarzem

Na krzyżach i na palach

W ubóstwie i w przepychu

A ty pluniesz w twarz

Tym co we własnej studni prastary skarb dobędą?

           Pusto-skłon

Pusto-skłon wypełniam codziennie

            Pusto-skłon mnie nie omija

            Od dwudziestego szóstego roku życia

            Ukryta kamera filmuje

            Jak w pusto-skłonie się zginam

            Jowialnie, uprzejmie

A jakże...

Bez narzekań a czasem nawet zajadle

Czasem uśmiech sobie przykleję

W pusto-skłonie, pusto-skłonem , pusto-skłon poprawię

Dzień jutrzejszy

O słodka nie wiedzy, o słodka iluzjo,

Dniu dzisiejszy,

Czy doprawdy nic nie wiesz,

O swym potomku – śmierci?

Toast

Sączysz swe wino urocze,

Przełykasz dzień pusty cały,

A nie wiesz żeś zamroczony własną krwią nieśmiertelności utoczonej wprost z twych żył,

W ręku trzymasz wyjedzoną czaszkę swoją,

To co pijesz nie winem jest, lecz krwią Twoją!

Na chwałę swego Pana wznosisz kolejny dziś toast.

Garnki gliniane, figurki osmarkane,

Z prochu są zlepione,

I w proch obrócone.

Brakujące ogniwo w teorii Darwina

Kombinator koczkodan,

Puścił się z mrówką

I tak mu wyszła ta cała... – powiedzmy – Ludzkość…

Obnażony

Wszyscy się pomylili?

Wszyscy nie wdzieli?

Wszyscy nie zadrżeli,

Nie zawstydzili się?

Praktycy mówili gdzie są zgięcia,

Teoretycy filozofowali jak ją wyprać

Kuśnierze jak przerobić i wstawić kieszenie

Jubilerzy klaskali, jak  to szlif szafirów jest wspaniały

Panny wzdychały, młodzieńcy szeptali

A król był przecież nagi.

Sławny Królu Nagi

Załóż chodź w wór pokutny

Będziesz wtedy przynajmniej odziany.

Odrzuciłeś złoto, odrzuciłeś koronę i diamenty,

Dziś proch śmiertelny diamentem zwą wszyscy

Wychwalają twe imię

I z czułością gładzą kajdany

A tobie Królu Nagi nie wadzi ta sromota?

Kiedy krzyczę:

- Tyś nagi bogu Abrahama!

Zamek Kamelot

Podniebna forteca na dnie przepaści

Dziedziniec świeci pustkami a ludzi tam tłok

O zamku Kamelot

W mechaniźmie, trybiki i zamki

Kwarce i lustra za ścianami

Inwigilacja i swąd palonych zwłok

O zamku Kamelot

Gdzie nie pójdziesz tam burdel

Lub odstręczająca jatka

Rzeźnik trzyma nóż i oddziela mięso od kości

Tak mija tu kolejny rok

O zamku Kamelot

Na ganku widzę: Księżniczka,

Istota boska, w jatkę wchodzi

I pyta śmiertelnika

Dlaczego okrywa cię jeszcze mrok

Zstąpił już Zamek Kamelot!

O Pani rzekł rzeźnik i na straganie kmiot

Przeciera oczy gdy z noża kapie posoka kota.

A co to jest zamek Kamelot?

Kain

Był sobie raz wielbłąd i było też ucho

Ja byłem bogaty

Ty byłeś u taty

A jednak to ty wielbłądem się stałeś

Bo mamy nie słuchałeś

Ja bogactwo po swej stronie mam

I śpię z tysiącem dam

Zaraza mnie nie tyka

Choć me ciało krwawi

Wbijże mi nóż Kainie

Bo ja nie mam taty

A jestem bogaty

2010

>>

Rynna

Kałamarzu gdzie zgubiłeś swój koloryt

Słodkich bławatków na miękkiej rosie

Wspomnij mi czasem o kwieciu

Bo zapominam gdy pod rynną stoję

Wszystko wokół zamaka

I dziewczę się ze mnie śmieje

I kolaska mnie ochlapała

Odgarniam jasne pasmo włosów

Zmokniętych i przemrożonych

Kartkę utrzymam w dłoni

Choć lewa ręka mnie boli

Jasność przychodzi tylko czasem

A po omacku błądzi się zawsze

Ileż tu można wiedzieć

Ileż można wykrakać

Ileż ty możesz zdzierżyć

Ileż możesz wypłakać

homokonsumentus

Widz to mały pic

Lubi zerknąć lubi kliknąć

Lubi lubić i nie lubić

Lubi brykać i przymykać

Lubi jasność lubi ciemność

Lubi jak mu grają bębny

Lubi klaskać lubi łykać

Lubi kszykać

I przełykać

Korek z wanny

Puśćmy wała

Niech się spuści

Lipa cała!

Odezwa do narodu PL

Waszmoście i waszmość panie

Patryjoty i Kmioty

Wolni niewolnicy fabryk

I strusie z pawim ogonem

Do merców i tramwajarzy

Do wykwintniarzy

I do dekarzy

Luźno bez ściem

I bez ogródek

Dziś nam PL

Leży

Z workiem na głowie młócona

Kij i woda święcona

Kiepścizna górą i basta

A zróbmy pospólne ruszenie

Na jakiekolwiek wzniesienie

Zróbmy dziś kółko wspólne

I pyknijmy piwko podwójne

Myśleć nam NIKT nie zabroni

Chodź przyjdą po nas ONI

Vifilit

Vfilit@g.pl